Американскиот психотерапевт Ерик Ериксон, во својата книга „Детство и општество“ (1950), пишува: „Во нашата личност постои едно јадро кое тешко може да се опише, и кое останува секогаш исто и покрај сите промени кои ги доживуваме изложени на надворешни и внатрешни влијанија. Тоа јадро секогаш ни овозможува чудна сигурност и извесност дека нашето Јас, во широката лепеза на чувства, внимание, слики и доживувања, практично во текот на целиот живот останува со себе иден-тично. Во личноста ова јадро може да трае до вечноста наспрема сите промени, брзи или бавни“.
Но, зарем не се менува се околу нас постојано, зарем не се случуваат лични и светски катаклизми, зарем во минатото не исчезнале цели континенти, зарем човекот, најнакрај, не умира?
Состојбата која темелно ја менува стварноста така што субјектот не е веќе во состојба светот да го доживува идентично со она што порано го знаел, Курт Ајслер го нарекува мутација.
Јадрото кое и дава на личноста трајност и непрекинатост, иако е кај сите присутно, не е кај сите подеднакво силно. Да се запрашаме како човекот се однесува пред мутациите на историските случувања кои бараат „преобразба на сите вредности“. Чувството дека минатото и сегашноста се идентични опфаќа несвесно убедување дека идентитетот продолжува и понатаму. За да се заштити ЈАС на човекот од уништување и смрт, и на личен и на социјален план, тоа императивно бара „сè да остане по старо“. Трагичното неразбирање се појавува во моментот кога ќе се заклучи дека „старото“ за едни било добро и пробивно, додека за другите било крајно лошо и штетно. И така едни грчевито го бранат временскиот континуитет на доживувања, заборавајќи дека човекот е и Прометеј но и Луцифер, додека другите бараат рушење на секој континуитет, заборавајќи дека човекот не е tabula rasa и „апсурдно суштество осудено на слобода“.
EURITMIA 