80/20

ВОЛШЕБНИОТ РАЗМЕР ВО ВОСПИТУВАЊЕТО

Што може да направи родителот и учителот за да го постават темелот за позитивен однос проткаен со љубов? Можат да се обидат да го одржат волшебниот размер во воспитувањето. Тој волшебен размер е правилото 80:20.

Едноставно речено, зборовите и однесувањето на родителот и учителот би требало во 80 на сто од времето да му годат на детето. Односно, осум од десет интеракции меѓу родителот и детето би требало да бидат пријатни од гледна точка на детето. Гледано идеално, 100 на сто од интеракциите се наменети за доброто на детето; меѓутоа, на детето не му се пријатни сите интервенции на родителот. Иако за нашите заби е добро да одиме на забар, присуството ни малку не ни се пријатни и воопшто не им се радуваме. Кога би морале да ги поднесуваме забарските зафати по цел ден, секој ден, за кратко време би полуделе. Слично на тоа, повремената критика можеби е добра за детето, но да се поднесуваат критики по цел ден, од ден на ден, тоа за кратко време би предизвикало сериозно психичко заболување.

Сè е во размерот!

Меѓу типично пријатните интеракции спаѓаат смеењето, прегратките, допирите, комплиментите, пофалбите, прекарите дадени нагалено, шегувањето, љубовта и нежноста искажани со зборови, слушањето, играњето, давањето на колачи и подароци, покажувањето на разбирање, покажувањето на интерес, размената на идеи и помагањето. (Колку од тие работи правиме меѓу 7.30 и 8.30 часот наутро?) Дури и ако родителот пее додека прави кафе во кујната, тоа се смета во оние 80 на сто позитивни работи ако децата се во близина и можат да го слушнат. Среќното пеење создава пријатно расположение во домот. Слично на тоа, родителите што се шегуваат и се смеат еден на друг, се сметаат како дел од 80-те на сто на детето ако ги слуша.

Меѓу типично непријатните интеракции спаѓаат викањето, критикувањето, опоменувањето, налутениот или незадоволен изглед, поплаките, игнорирањето, „карањето“, заканите, казнувањето, проповедањето, држењето на лекции, испитувањето, навредувањето, надгледувањето, командувањето, наложувањето и давањето на упатства. Забележете дека последните три работи, во суштина, се сведуваат на „барањето од детето да направи нешто“. Едноставните барања се вклучени во непријатните интеракции зошто луѓето – децата –не сакаат да им се кажува што да прават или да се бара од нив да ја прекинат својата моментална активност.

Ако родителот е лошо расположен, без да е поврзано тоа со детето, па тивко пцуе и ги треска фиоките во кујната додека го прави кафето, и тоа се смета во оние негативни 20 на сто ако детето го слуша тоа. Слично на тоа, ако меѓу родителите се одвива стресна, непријатна или непријателска интеракција, а детето може да ја слушне, и тоа се смета меѓу негативните.